A MOVIDA MADRILEÑA

Ola, chámome Sara e vou falar dunha etapa da música que me fascina: A movida madrileña

A movida madrileña foi un fenómeno artístico social que sucedeu dunha maneira espontánea na España que empezaba a deixar atrás o franquismo. Máis que un movemento foi unha suma de talentos e personaxes que confluíron no Madrid de mediados dos 70, ávidos de expresarse ao fin nun país que comezaba a recuperar a súa voz, a súa identidade e o seu futuro.

A movida non foi un feito illado. Ten antecedentes na Barcelona do cómic e o cinema Underground, e tamén en galerías de arte madrileñas como Buades, que durante os primeiros anos 70 congregou a artistas e intelectuais con novas inquietudes ao redor da nova figuración. Pero para min o máis importante e excitante desta etapa foi a música; Ten raíces nos primeiros grupos de rock que cantan en castelán como Burning e nun grupo de inmigrantes arxentinos (Alejo e Ariel de Tequila, Juan Gatti, Joe Borssani, Rubi, Moris, Jorge Álvarez, Cecilia Roth) que buscan refuxio en Madrid fuxindo da ditadura de Videla, e impregnan dun espírito cosmopolita a determinados círculos artísticos emerxentes da cidade, entre eles o pop.

A movida é pois un fenómeno castizo cuxo espírito liberador e creativo contaxiará a outras cidades españolas a comezos dos 80.

A manifestación máis coñecida da movida é a musical e está representada por grupos como Kaka de Luxe, de onde sairían á súa vez Alaska e os Pegamoides, Zombies e Paraíso. Posteriormente, Radio Futura, Aviador Dro, As Chinesas, A Mode, Gabinete Caligari, Parálise Permanente e Rubi e os Casinos, entre outros, concretaron unha escena musical ligada sempre a outras disciplinas artísticas e que convivía con bandas como Nacha Pop, Os Segredos e Os Elegantes, que á súa vez conformaban unha escena estritamente baseada no musical. Tanto os artistas dunha e outra escena caracterizábanse por utilizar o castelán para as súas letras.

Téñolle verdadeiro agarimo a esta epoca porque eu crecín con esta música xa que era a música que escoitaban e escoitan os meus pais en casa, coche e mesmo nos meus aniversarios e queiras ou non lle acabas collendo aprecio a esa música. Lémbrame á miña infancia e crean recordos moi bos. O malo é que teño menos posibilidades de ir por exemplo a concertos porque a maioría xa faleceron ou os grupos xa non existen.